Al 25 jaar delen Miranda, een 51-jarige vrouw, en haar man een rustige rijtjeswoning in een klein Nederlands dorp. Voor haar is dit huis een vertrouwde en comfortabele plek.
De buurt en de indeling van het huis waren altijd prettig en hoewel er in de loop der jaren wel veranderingen plaatsvonden, werd er altijd gehandeld volgens dezelfde onuitgesproken regels van respect en beleefdheid.
Maar de komst van nieuwe buren twee jaar geleden heeft voor irritatie en ongemak gezorgd in plaats van vriendschap. Het jonge stel dat naast hen kwam wonen, leek in eerste instantie vriendelijk.
Maar al snel ontdekte Miranda iets wat haar begon te storen: de buren bezaten twee grote honden die naar Miranda’s mening te weinig werden uitgelaten.
In plaats van de honden uit te laten, lieten de buren de dieren in hun eigen tuin hun behoefte doen, zichtbaar vanuit Miranda’s slaapkamerraam. Elke keer dat ze haar gordijnen opende, werd ze geconfronteerd met een tuin bezaaid met hondenuitwerpselen.
“Niet alleen vreselijk om te zien, maar de geur is ook ondraaglijk,” deelde Miranda haar frustratie op een online forum. “En dan heb ik het nog niet eens gehad over de vliegen. Het lijkt wel een vliegende parade in die tuin!”
Hoewel de buren niet onvriendelijk waren, bleven beloftes om de tuin schoon te maken onvervuld. De stank en viezigheid bleven zich ophopen en de beloofde opgeruimde tuin leek steeds verder weg.
Miranda had al meerdere gesprekken met de buren gevoerd. “Ze beweren weinig tijd te hebben om met de honden uit te gaan, en
Zij uitte haar ongenoegen op het forum over het feit dat de honden liever in de tuin hun behoeften deden.
Elke keer dat het ter sprake kwam, kreeg ze dezelfde reactie. Haar buurvrouw beloofde telkens om op te ruimen, maar er gebeurde niets. Miranda dacht voor zichzelf: “Het lijkt alsof ze er gewoon geen belang aan hechten.”
De situatie was onhoudbaar voor Miranda, die niet wist hoe ze moest handelen. Ondanks haar wens om geen slechte relatie met de buren te hebben, werd ze telkens bij het openen van een raam geconfronteerd met de aanblik en geur van de vervuilde tuin.
Zo erg was het dat ze zelfs haar eigen tuin niet meer wilde betreden. Ze benadrukte: “Het is gewoon niet meer leefbaar. De geur, de vliegen, de gedachte dat mensen hun honden zo kunnen verwaarlozen.”
Overwoog Miranda om hulp in te schakelen, wellicht bij de gemeente of een wijkagent, maar ze twijfelde over hoe dit de relatie met de buren zou beïnvloeden.
Tot die tijd deelde ze haar frustraties op het forum, in de hoop advies te krijgen van anderen die mogelijk iets vergelijkbaars hadden meegemaakt. Want één ding was zeker: dit probleem kon niet genegeerd blijven worden, op welke manier dan ook.
1. Het is niet alleen de stank en de vliegen maar ook de verwaarlozing van de honden…
2. ‘Ze zeggen dat ze weinig tijd hebben om met de honden te wandelen’
3. Volgens de buren doen de honden het liefst hun behoeften in de tuin.
4. De honden doen hun behoeften het liefst in de tuin volgens de buren…
5. De stank en de vliegen is volgens haar niet meer te doen.
