Met veel moeite was het Truus gelukt om 20.000 euro te lenen aan haar kind, een bedrag dat ze had gespaard voor de toekomst.
Haar intentie was om haar zoon of dochter te steunen bij de aanschaf van een huis, iets wat voor Truus van grote betekenis was. De gedachte dat haar kind een eigen plek zou hebben, vervulde haar met vreugde.
Echter, een jaar later, overheersen gevoelens van teleurstelling en verdriet. De overeengekomen terugbetalingen blijven achterwege, terwijl haar kind geniet van luxueuze vakanties.
Het geld dat ze zo zuinig had gespaard, was van essentieel belang. Na jaren van hard werk en opofferingen had ze een klein financieel vangnet opgebouwd.
Toen haar kind om steun vroeg voor de aankoop van een huis, aarzelde Truus geen moment. Ze was op de hoogte van de uitdagingen om tegenwoordig een hypotheek te krijgen en wilde haar kind een solide start bieden.
De overeenkomst was dat het geleende bedrag in maandelijkse termijnen zou worden terugbetaald.
Vervolgens zou het bedrag van duizend euro worden gerestitueerd.
Alles leek in eerste instantie goed te gaan. Na de eerste maand ontving Truus keurig het afgesproken bedrag van duizend euro. Maar daarna werd het stil. Er waren geen verdere betalingen, telefoontjes of bezoeken.
Truus probeerde herhaaldelijk contact op te nemen met haar kind, maar kreeg vaak geen reactie. Ze begon zich zorgen te maken. Had haar kind financiële moeilijkheden? Waarom hield het zich niet aan de gemaakte afspraken?
De schok kwam toen Truus via anderen vernam dat haar kind een vakantie plande, geen gewone vakantie, maar een reis van vijfduizend euro naar een exotische locatie.
Hoe kon haar kind zich zo’n dure reis veroorloven terwijl er nog een schuld van 19.000 euro openstond? Waarom had haar kind dit niet eerder met haar besproken?
Er overvalt haar diepe teleurstelling. Niet alleen vanwege het uitblijven van de betalingen, maar ook door de afstand die was ontstaan tussen hen. Ooit was hun relatie hecht, nu heerst er een pijnlijke stilte.
Truus vraagt zich af wat er mis is gegaan. Heeft ze haar kind te veel verwend? Is het een kwestie van ondankbaarheid? Of heeft ze ergens een fout gemaakt?
Truus staat nu voor een lastige keuze. Ze kan haar kind confronteren en erop aandringen dat de aflossingen hervat worden, maar ze vreest de gevolgen.
Wat als dit leidt tot een volledige breuk in het contact? Wat als haar kind boos wordt en haar beschuldigt van bemoeienis?
Truus wil haar kind niet verliezen, maar ze kan zich ook niet veroorloven zomaar 20.000 euro af te schrijven. Dit was haar financiële buffer voor later, en nu voelt ze zich onzeker over haar toekomst.
In het verhaal van Truus wordt een situatie beschreven die voor veel ouders herkenbaar kan zijn. De vraag rijst: hoe ver zou je gaan om je kind te helpen en wat als die hulp niet wordt gewaardeerd of zelfs misbruikt?
Vertrouwen vormt de kern van elke relatie, maar wat als dat vertrouwen beschadigd wordt? Moet Truus vasthouden aan de gemaakte afspraken en de lening opeisen, of zou het beter zijn om dit los te laten om de relatie met haar kind te behouden?
1. De eerste maand aflossing ging goed, maar daarna bleef het uit.
2. Haar dochter betaalt niets meer af, maar gaat wel op luxe reisjes.
3. Er vinden geen afbetalingen meer plaats, maar wel dure vakanties.
4. Truus zit met haar handen in het haar en weet niet meer wat te doen.
5. Geen terugbetalingen, geen bezoekjes, geen telefoontjes…
