De verwachtingen van Mirte over het samenwonen met Thomas werden anders ervaren dan ze had gedacht. Het stel genoot al twee jaar van hun knusse woning met hun twee honden, Boef en Lola, die ze als puppy’s hadden gekregen.
Voor Mirte waren de honden niet zomaar huisdieren; ze waren een integraal onderdeel van hun gezin. Echter, na de verhuizing naar een nieuw huis ontstond er plotseling een onverwachte spanning.
Thomas’ ouders gaven aan niet op bezoek te willen komen zolang de honden aanwezig waren. De duidelijke boodschap was: “We komen pas als die dieren weg zijn,”.
Dit ongemak werd voor het eerst duidelijk op een koude zaterdagmiddag toen Thomas’ ouders langs zouden komen voor koffie. Mirte had alles gereed gemaakt, inclusief een zelfgebakken taart.
Echter, vlak voor het bezoek belde zijn moeder om te annuleren. Aarzelend zei ze: “We hebben er nog eens over nagedacht, maar we voelen ons niet op ons gemak met die honden in de buurt.”
In de ogen van Mirte kwam de afzegging onverwacht en pijnlijk over. Ze vroeg zich af: “Vanwege Boef en Lola? Wat is er mis met onze honden?”
Zichtbaar geschrokken van het nieuws, reageerde Mirte met: ”Ze zijn zo lief en goed opgevoed.” Thomas legde haar uit dat zijn ouders simpelweg zich ongemakkelijk voelden met de honden aanwezig.
Elke geplande bijeenkomst leek problematisch te verlopen sindsdien. Steeds weer volgden dezelfde redenen voor afzeggingen.
Met volharding beweerde Thomas’ moeder: “We komen wel als de honden weg zijn,” alsof het makkelijk was om hun trouwe viervoeters ergens anders onder te brengen.
Tijdens een hondenloos etentje besloot Mirte uiteindelijk het onderwerp aan te snijden. Het antwoord dat ze kreeg, was ontluisterend:
Thomas’ vader reageerde: “Wij houden gewoon niet van honden, en we vinden ze vies. Al dat haar, die geur, het is voor ons niet hygiënisch.”
Mirte was verbaasd toen ze reageerde: “Vies? Onhygiënisch? Ze zijn schoon en goed verzorgd,” maar het gesprek liep vast.
Thomas probeerde de situatie te sussen door aan te bieden er later over te praten, maar voor Mirte leek de grens bereikt te zijn.
Zich afvragend waarom zij hun leven zouden moeten aanpassen voor de voorkeuren van anderen, vroeg Mirte hardop:
“Jullie hebben gekozen voor een leven met die honden, wij mogen dan kiezen om er niet bij te zijn. Als jullie ons willen zien, moet er iets veranderen.”
Voor Mirte was het een moeilijke keuze toen ze geconfronteerd werd met dit ultimatum. Ze stond voor de beslissing om ofwel haar honden op te geven ofwel de band met Thomas’ familie te verbreken.
Toen Mirte onderweg naar huis was, voelde ze tranen opkomen. Ze fluisterde: “Ze beseffen niet hoeveel Boef en Lola voor ons betekenen.”
“Ze dwingen ons om te kiezen, maar dat is voor mij geen optie. Ik zal onze honden niet wegdoen om hen tevreden te stellen.”
Het was duidelijk dat Thomas vastzat tussen de gevoelens van zijn ouders en de pijn van zijn vriendin. Hij zei: “Ik begrijp je heel goed, Mirte, maar het zijn wel mijn ouders. Ik wil geen ruzie met hen.”
In de daaropvolgende weken bleef de spanning voelbaar. Mirte merkte dat niet alleen het contact met haar schoonfamilie minder werd, maar dat er ook een emotionele kloof ontstond.
“We komen wel als die honden er niet meer zijn,” werd herhaaldelijk gezegd, maar voor Mirte was dat geen optie. Haar besluit was vastberaden: “Onze honden horen bij ons leven en dat verandert niet,” benadrukte ze.
Mirte begon langzaam te beseffen dat een oplossing ver te zoeken leek. Ze voelde zich gevangen tussen haar genegenheid voor haar honden en haar verlangen om een goede relatie met haar schoonfamilie te behouden.
“Waarom zouden zij bepalen hoe wij moeten leven?” vroeg ze zich telkens af. “Waarom moeten wij ons aanpassen aan hun voorkeuren terwijl ze niet eens de moeite nemen ons te begrijpen?”
De confrontatie met een lastige beslissing drong tot Mirte door. Haar honden waren onontbeerlijk voor haar. Als dit zou betekenen dat ze minder contact zou hebben met haar schoonfamilie, dan nam ze dat voor lief.
“Het voelt oneerlijk,” overwoog ze regelmatig. “Maar als ze ons niet kunnen accepteren zoals we zijn, inclusief Boef en Lola, dan is dat hun probleem, niet het onze.”
1. Haar ouders spreken duidelijke taal…..!
2. Haar ouders vinden honden vies en gewoon niet fijn!
3. Wat een bizar verhaal zeg. Lekker wegblijven!
4. ‘We komen wel als die honden er niet meer zijn’
5. Pas als de honden er niet meer zijn willen ze op visite komen….
