Een vrouw van 71 jaar, Astrid, had altijd gehoopt dat haar leven rustig en vredig zou zijn in haar latere jaren.
Hoewel ze twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen had, voelde ze zich gezegend. Ondanks de complexe en soms pijnlijke relatie met haar zoon, hield ze van haar familie.
De kleinkinderen brachten kleur in haar leven en ondanks alles hield ze hoop dat de moeilijke band met haar zoon ooit zou verbeteren.
Een ogenschijnlijk onschuldige envelop, verstopt tussen de post, bracht echter een blijvende verandering teweeg. Op een anoniem online forum deelde Astrid haar verhaal.
Ze sprak openhartig over de tragedie die haar raakte. “Mijn zoon leed al jaren aan psychische problemen,” schrift ze, “en ik besefte dat het niet goed met hem ging.”
”We zagen elkaar nauwelijks nog, soms belden we, maar zelfs dat gebeurde steeds minder.” De communicatie was altijd moeizaam geweest en na verloop van tijd groeide de afstand tussen hen.
Niet wetende hoe ze de situatie kon herstellen, voelde Astrid de pijn van haar schoondochter die haar vanaf het begin de schuld gaf van de problemen van haar zoon.
Met de jaren verslechterde de relatie met haar zoon, terwijl er een muur tussen hen leek te groeien en hen steeds verder uit elkaar dreef.
“Volgens mijn schoondochter was ik de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid bitter. Elke poging om te begrijpen wat er fout was gegaan, liet haar zich machteloos voelen.
Haar verlangen om het contact te herstellen en de band te herstellen was sterk, maar ze besefte niet hoe ze dat kon doen zonder de zaken verder te compliceren.
Toen kwam op een gewone dag een envelop. “Het was een gewone dag, niets bijzonders,” schrijft ze. “Tot ik die envelop opende.”
De inhoud van de envelop was een rouwkaart waarin stond dat haar zoon was overleden. Hij had zijn eigen leven beëindigd, zonder dat Astrid daarvan op de hoogte was.
In haar laatste momenten kon ze hem niet troosten, had ze geen kans om afscheid te nemen.
De pijn van het verlies was al overweldigend, maar ontdekken op deze manier voelde als een klap in het gezicht.
“In de rouwkaart stond dat de uitvaart al in besloten kring had plaatsgevonden,” vertelt Astrid met verdriet.
“Ik wist niet dat hij er niet meer was. En nu was de uitvaart ook al voorbij.” Het was moeilijk te bevatten. Hoe kon het dat zij, zijn moeder, niet was ingelicht?
Haar wereld stortte in en ze kon het niet begrijpen. De schok was groot, de leegte nog groter. Hoe moest ze verder zonder afscheid van haar kind te hebben kunnen nemen?
Niet alleen Astrid droeg deze pijn. Ook haar in Australië wonende dochter hoorde het tragische nieuws pas achteraf.
In een post op het forum deelt ze haar ervaring: “Mijn dochter wist het ook pas nadat het al voorbij was,” zegt ze. “We hebben er samen om gehuild, ook al waren we duizenden kilometers van elkaar verwijderd.”
De situatie waarin zowel zij als haar dochter werden buitengesloten, maakte het verlies nog intenser en intenser.
Naast het verdriet om haar zoon’s verlies, worstelde ze met gevoelens van onbegrip en eenzaamheid.
Astrid uit haar teleurstelling en onbegrip: “Waarom heeft mijn schoondochter me niet op de hoogte gebracht?”
Ze had nooit verwacht dat ze niet op de hoogte gehouden zou worden van belangrijke gebeurtenissen in het leven van haar zoon, inclusief zijn dood.
In haar berichten uit Astrid haar verdriet en wanhoop: “Hoe kan het dat ik als zijn moeder niet ben geïnformeerd? Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen?”
In haar laatste dagen kan ze haar zoon niet ondersteunen en is het afscheid nemen essentieel maar onmogelijk om te vinden closure.
De weg naar herstel is voor Astrid niet eenvoudig. De leegte die haar zoon achterlaat is diepgaand en het gevoel van onrecht maakt het rouwproces extra pijnlijk.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” vertrouwt ze het forum toe. Schrijven op het forum helpt haar om haar gevoelens te uiten, zij het met een beetje verlichting. Toch blijft het verdriet aanwezig.
Niet alleen haar zoon wordt gemist, ook de gelegenheid om waardig afscheid te nemen ontbreekt. De wond van deze gebeurtenis zal nooit volledig genezen.
Astrid hoopt nog steeds op antwoorden, maar die lijken voorlopig uit te blijven. Haar enige steun komt van haar dochter, kleinkinderen en de betrokken forumcommunity.
Voor haar lijkt de tijd stil te staan sinds de dag waarop zij die fatale brief ontving, terwijl het leven doorgaat.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen..
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
