Op haar 22e is Sanne verbaasd over het verzoek van haar ouders om bij te dragen aan de huishoudkosten zolang ze nog thuis woont.
“Dat is niet iets wat je van ouders verwacht!” reageert ze teleurgesteld. Voor Sanne voelt dit behoorlijk oneerlijk en onredelijk aan.
“Ik heb niet gevraagd om hier te zijn; zij hebben ervoor gekozen om ouder te worden. Waarom zou ik nu financieel moeten bijdragen?”
Voor Sanne lijkt het alsof ze eerder een last dan een kind is voor haar ouders. Het idee dat ze moet betalen terwijl ze nog studeert en haar toekomst probeert op te bouwen, raakt haar diep.
Ze werkt parttime en probeert een financiële reserve op te bouwen, met de hoop om snel zelfstandig te kunnen zijn. “Met de huidige hoge huurprijzen en mijn inkomen is dat al een uitdaging,” legt ze uit.
“Elke euro die ik verdien wil ik gebruiken als startkapitaal. Maar met deze extra kosten lijkt die toekomst steeds verder weg.”
Ook het bedrag dat haar ouders vragen, is aanzienlijk, bijna vergelijkbaar met het betalen van huur in haar ouderlijk huis. Dit ervaart Sanne als een uitdaging.
Voor Sanne lijkt het alsof zij opdraait voor de hoge kosten van het hedendaagse leven, iets wat ze moeilijk kan accepteren.
Hoewel ze begrip heeft voor de financiële uitdagingen van veel gezinnen, vindt Sanne het idee dat kinderen hieraan moeten bijdragen, problematisch.
Haar pogingen om hierover met haar ouders te praten, hebben tot nu toe niets opgeleverd. Zij benadrukken dat zij als volwassene haar deel moet bijdragen. Echter, Sanne ziet zichzelf niet als kostwinner of huisgenoot, maar als hun kind.
Sanne constateert dat andere ouders hun kinderen juist ondersteunen bij het sparen voor de toekomst, iets wat ze ook had verwacht.
Veel van mijn vriendinnen krijgen hulp bij het sparen, terwijl ik betaal voor een dak boven mijn hoofd.
In haar eigen huis voelt ze zich minder welkom en dat maakt haar verdrietig. “Een vriendin hoeft thuis geen bijdrage te leveren en krijgt zelfs steun van haar ouders.”
”Dat geeft haar rust en ruimte om te sparen. Natuurlijk verwacht ik niet precies hetzelfde, maar een beetje steun was welkom geweest.”
Sanne probeert ondanks haar teleurstelling het beste van de situatie te maken. Zorgvuldig beheert ze haar geld, maar dit leidt tot frictie met haar ouders.
“Ik snap dat zij het financieel ook moeilijk hebben, maar ik blijf vinden dat kinderen niet de verantwoordelijkheid hebben om bij te dragen aan de lasten van het huishouden.”
Hoewel Sanne begrijpt dat het leven duur is geworden, is ze van mening dat ouders hun kinderen moeten ondersteunen, niet andersom. “Ik werk hard en ik investeer in mijn toekomst. Dat zouden ze toch moeten waarderen?”
1. Ze is verbijsterd dat haar ouders haar nu vragen om bij te dragen aan de kosten.
2. ‘Alsof ik bijna huur betaal in mijn ouderlijk huis’.
3. ‘Ik ben hun dochter, niet een kostwinner of huisgenoot’
4. Sanne vindt dat haar ouders haar moeten helpen om te sparen voor de toekomst.
5. Dat ze voor een dak boven haar hoofd moet betalen vindt ze belachelijk!
