Een incident waarbij een moeder haar dochter op de mond kuste, zorgde voor uiteenlopende meningen onder mensen, waarbij wat voor de moeder een liefdevolle daad was, door anderen als ongepast werd gezien.
Dit voorval deed de moeder, Els van 38 jaar oud, nadenken over de verscheidenheid in manieren waarop ouders genegenheid tonen en hoe deze gewaardeerd worden door anderen.
In een eerlijk gesprek deelt Els: “Wat voor mij een vanzelfsprekend gebaar was, was iets waar ik niet eens over nadacht. Mijn kind benaderde me, ik boog me voorover en gaf een kus, net zoals ik altijd doe.”
”Maar toen ik rondkeek, zag ik verschillende reacties. Sommige mensen ontweken mijn blik, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Enkele vrienden vertelden me zelfs later dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els was deze reactie onverwacht, aangezien ze opgroeide in een gezin waar fysieke genegenheid als normaal werd beschouwd.
“Mijn ouders toonden altijd oprechte genegenheid, zelfs toen ik ouder werd, en dat is de enige manier die ik ken.”
Ze vertelt dat haar broers elkaar liefdevol kusten, op de mond of op de wang, en dat dat voor hun gezin normaal was.
Ondanks dat Els en haar familie liefde toonden zonder erbij na te denken, besefte ze dat niet iedereen dit op dezelfde manier zag.
Reacties uit haar omgeving confronteerden haar met verschillende opvattingen over hoe ouders liefde aan hun kinderen dienen te tonen, vooral als het gaat om lichamelijke genegenheid zoals een kus op de mond.
Sommige mensen hadden bedenkingen. “Er waren zelfs mensen die beweerden dat het ‘niet hygiënisch’ was of ‘ongezond’ voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” deelt Els met enige verbazing.
“Ik ben haar moeder. Ik zorg voor haar, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond ineens iets verkeerds zijn?”
De negatieve reacties deden Els twijfelen, en ze begon zich af te vragen waarom haar onschuldige gebaar zulke heftige reacties opwekte.
Erkennend dat culturele verschillen bestaan, kwam ze tot het besef dat wat normaal lijkt voor haar, voor anderen ongemak kan veroorzaken. Ze deelde: “Ik snap dat er culturele verschillen zijn.”
“In sommige culturen wordt het juist als heel normaal gezien, terwijl het in andere juist vermeden wordt. Maar ik had nooit verwacht dat mensen in mijn directe omgeving er zo sterk over zouden oordelen.”
Tijdens haar conversaties vernam ze van haar vrienden dat zij het gebaar als “ongepast” beschouwden. “Ze vertelden me dat ze het ongemakkelijk vonden omdat het ‘niet hoort’.”
”Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie bepaalt wat wel en niet hoort in de manier waarop je je kind liefde toont?”
“Mijn dochter vindt het fijn om dicht bij me te zijn. Voor haar is die kus een teken van veiligheid en liefde. Waarom zou ik haar dat moeten onthouden alleen omdat anderen het ongemakkelijk vinden?”
Besluitend om meer inzicht te vergaren over dit onderwerp, ontdekte Els dat meningen over het kussen op de mond sterk uiteenlopen.
Er zijn verschillende opvattingen over dit onderwerp.
Volgens sommige ouders is het normaal, terwijl anderen er bezwaar tegen hebben, vooral als kinderen ouder worden.
Zelfs deskundigen waarschuwen voor mogelijke verwarring bij kinderen als gevolg van dergelijke uitingen in hun relaties met anderen.
“Hoewel ik begrijp dat mensen het goed bedoelen en me laten nadenken over de gevolgen van mijn acties,” delen Els.
“Maar uiteindelijk ken ik mijn kind het beste. Ik weet wat goed voor haar is en waar ze zich prettig bij voelt.”
Met een glimlach deelt ze dat haar dochter nog altijd dagelijks naar haar toekomt voor die kus. “Voor mij zegt dat genoeg.”
Uitgesproken heeft Els ontdekt hoe snel individuen kritiek uiten op persoonlijke keuzes in de opvoeding. “Het is niet aan mij om anderen voor te schrijven hoe ze hun kinderen moeten opvoeden,” verklaart ze.
“Wat de een aanspreekt, is niet per se van toepassing op een ander. Toch ben ik ervan overtuigd dat ouders moeten handelen naar wat voor henzelf en hun kind goed voelt. Als dat inhoudt dat we elkaar een kus op de mond geven, dan is dat simpelweg onze keuze.”
Alhoewel Els door deze ervaring aan het denken is gezet, heeft ze resoluut besloten zich niet te laten intimideren door de veroordelingen. “Anderen hebben niet het recht om mijn manier van liefde tonen aan mijn kind te dicteren,” zegt ze vastberaden.
“Mijn kind beseft dat ze geliefd is, en dat is voor mij cruciaal. Anderen mogen denken wat ze willen, maar ik opteer ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Deze gebeurtenis heeft Els meer bewust gemaakt van haar eigen manier van opvoeden en heeft haar vertrouwen in haar intuïtie versterkt. “Ouderschap kent geen standaardmethode,” concludeert ze met een glimlach. “En dat is helemaal prima.”
