Marie, 81 jaar oud, leeft alleen in een vredig dorp en merkt dat een gevoel van eenzaamheid steeds vaker haar dagelijks bestaan doordringt.
Haar vier kinderen, nu volwassenen met hun eigen gezinnen, betekenen veel voor haar, maar het contact met hen is minimaal.
“Mijn kinderen bellen enkel als ze iets nodig hebben,” fluistert ze zachtjes, ontroerd door de groeiende afstand tussen hen.
Marie heeft haar leven gewijd aan haar gezin, altijd klaar om te helpen, of het nu ging om reparaties of oppassen op haar kleinkinderen.
Ooit was haar huis vol met geluiden van kinderen en de geur van versgebakken koekjes, maar nu heerst er stilte.
Hoewel ze begrip heeft voor het drukke leven van haar kinderen, verlangt ze naar spontane gesprekken en het delen van herinneringen.
1. Marie verkiest haar kinderen niet op te zadelen met haar eenzaamheid.
2. De spontane gesprekken en het delen van herinneringen worden gemist door Marie.
3. Het steekt dat telefoongesprekken meestal enkel plaatsvinden wanneer haar hulp benodigd is.
4. Indien zij zelf belt, verlopen de gesprekken gehaast…
5. Hartverscheurend…