Els bezocht die ochtend met veel enthousiasme de manege, zoals ze al jaren deed. Voor haar was paardrijden niet zomaar een hobby; het was haar moment van ontspanning, een manier om de drukte van het leven even achter zich te laten.
Bij aankomst voelde Els meteen dat er iets niet in de haak was. Een medewerker vroeg haar apart te komen voor een gesprek. De boodschap die daarop volgde, had ze niet verwacht.
Met een ernstige toon legde de manager uit dat Els niet meer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je verzoeken te stoppen vanwege je gewicht,” klonken de woorden die haar volledig verbijsterden.
In verwarring vroeg Els om opheldering, waarop de manager verklaarde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Die opmerking kwam hard aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen.
Ze voelde zich verslagen en probeerde het gesprek voort te zetten. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager bleef bij zijn besluit: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek was afgelopen, bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer kon rijden, maakte haar diepbedroefd. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” vertelde ze later met veel emotie.
Voor Els was paardrijden meer dan een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Ze hoopte op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als een verlies van haar geliefde hobby, maar ook als een breuk met de gemeenschap waar ze jarenlang deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken ineens verder van haar verwijderd.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete bezigheid
De confrontatie met de harde realiteit dat ze niet meer mocht paardrijden vanwege haar gewicht, was moeilijk te accepteren.
“Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet.
Ondanks het blijvende gevoel van afwijzing, wist ze dat het nog lang zou duren voordat ze hiermee om kon gaan. Els is echter vastbesloten om door te zetten.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze vol overtuiging. Hoewel het gemis momenteel groot is, blijft ze hopen op een terugkeer naar haar passie in de toekomst.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
