Els ging die ochtend met veel enthousiasme naar de manege, zoals ze dit al jaren deed. Voor haar was paardrijden niet zomaar een activiteit, maar eerder een moment om te ontspannen en even weg te zijn van de dagelijkse drukte.
Bij aankomst voelde Els meteen dat er iets niet klopte. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Wat daarop volgde, was een totale verrassing voor haar.
Met serieuze toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” waren de woorden die haar volledig overrompelden.
Verward vroeg Els om uitleg, waarop de manager antwoordde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Die opmerking kwam hard bij haar aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde in te houden.
Ze voelde zich verslagen en probeerde het gesprek voort te zetten. Mogelijk kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Echter, de manager bleef bij zijn besluit: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek was afgerond, bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het realiseren dat ze niet meer kon rijden, maakte haar diep bedroefd. “Ze beroven mij van mijn grootste passie,” vertelde ze later met emotie.
Voor Els was paardrijden meer dan slechts een hobby; het was een manier om tot rust te komen en een gevoel van vrijheid te ervaren. Els had gehoopt op een open dialoog en op mogelijke oplossingen, maar voelde zich in de steek gelaten.
“Ze hebben me geen kans gegeven,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als een verlies van haar geliefde bezigheid, maar ook als een breuk met de gemeenschap waar ze lang deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plots verder van haar verwijderd.
Dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete bezigheid in de weg stond, was voor Els een harde realiteit.
De harde realiteit waar Els mee geconfronteerd werd, was moeilijk te accepteren.
“Ik begrijp dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel,” sprak ze met verdriet.
Hoewel het gevoel van afwijzing bleef hangen, wist Els dat het verwerken hiervan tijd zou kosten. Ondanks haar verdriet is ze vastbesloten om door te zetten.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze vol overtuiging. Hoewel het gemis momenteel groot is, hoopt ze ooit terug te kunnen keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
