Anita, een moeder die alleen voor haar kinderen zorgt, ervaart al geruime tijd moeilijkheden met haar bescheiden inkomen uit de bijstand.
Elke dag staat ze voor de uitdaging om voldoende te bieden aan haar kinderen, terwijl ze constant bezorgd is over haar financiële situatie.
Haar verhaal weerspiegelt dat van vele ouders die zich in een vergelijkbare strijd bevinden, gevangen in een systeem dat weinig ruimte biedt voor financiële ademruimte.
“Het is lastig om met dit budget leuke dingen te doen,” vertelt Anita terwijl ze haar boodschappenlijst opnieuw bekijkt. Elke dag staat ze voor de afweging: wat is haalbaar en wat niet?
Deze voortdurende strijd legt een zware last op haar gemoed en heeft niet alleen invloed op haarzelf, maar ook op haar kinderen.
Elke euro wordt besteed aan huur en vaste lasten, waardoor er aan het einde van de maand nauwelijks iets overblijft voor extra’s.
“Ik wil dat mijn kinderen ook eens kunnen genieten, net als hun vriendjes, zegt ze terwijl ze de pijn van het constant ‘nee’ moeten verkopen benoemd.
Of het nu gaat om een bioscoopuitje of een dagje zwemmen, vaak ontbreekt het simpelweg aan financiële middelen. Sparen lijkt bijna onmogelijk te zijn.
“Elke keer dat ik denk te kunnen sparen, gebeurt er wel iets onvoorspelbaars,” vertelt ze. Toen haar wasmachine stuk ging, wist ze niet hoe ze dat kon oplossen.
Anita maakt zich grote zorgen over onverwachte uitgaven, zoals een nieuwe koelkast of schoolspullen. Met een uitkering die nauwelijks voldoende is voor de basisbehoeften, heeft ze geen mogelijkheid om een buffer op te bouwen.
Volgens Anita, “Er wordt verwacht dat je rondkomt van een bedrag dat nauwelijks genoeg is om van te leven, laat staan om een beetje te genieten van het leven.”
Anita voelt zich steeds verder achterop raken terwijl de prijzen voor boodschappen en energie blijven stijgen en de uitkering stilstaat.
Naast de financiële last worstelt Anita met het gevoel buiten de samenleving te staan, terwijl haar kinderen andere leuke dingen zien doen die zij moeten missen.
Anita geeft toe, “Soms voel je je echt een slechte ouder.” Ondanks haar inspanningen blijft het schuldgevoel knagen dat ze haar kinderen niet alles kan geven wat ze verdienen, maar ze blijft vechten.
Anita is niet alleen in haar strijd. Via online fora en Facebookgroepen heeft ze contact met andere moeders in dezelfde situatie. Zij benadrukt: “Ik ben echt niet de enige die hiermee worstelt.”
Anita en andere bijstandsmoeders zetten zich in voor een verhoging van de uitkering. Zij willen geen luxe leven, maar gewoon wat meer ademruimte.
Het bijstandssysteem maakt het voor Anita extra moeilijk om vooruit te komen. Ze zegt moedeloos: “Je wilt werken, maar door de regels van de bijstand lijkt dat bijna onmogelijk. Als je iets bijverdient, word je direct gekort.”
Het lijkt een eindeloze cirkel voor Anita: hoe harder ze probeert, hoe moeilijker het wordt. Ze voelt zich vaak genegeerd door de politiek en de maatschappij, ondanks de vele gesprekken over armoedebestrijding.
Teleurgesteld zegt Anita, “Er wordt veel gepraat over het aanpakken van armoede, maar ik merk er weinig van.” Het gevoel van teleurstelling blijft.
Voor haar is de last van onzichtbaarheid even zwaar als de financiële druk.
Anita blijft echter hoop koesteren voor een betere toekomst, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor haar kinderen en alle andere gezinnen die in armoede leven.
“Iedereen verdient toch een beetje geluk in het leven?” vraagt ze zich af, terwijl ze onvermoeibaar blijft strijden voor verandering.
1. Het doet haar pijn steeds ‘nee’ te moeten zeggen tegen haar kinderen.
2. Het is onmogelijk om te sparen, er gebeurt altijd wel iets onverwachts…
3. Ze zou dolgraag leuke dingen willen ondernemen met haar gezin.
4. ‘Met deze uitkering is het onmogelijk om te genieten.’
5. Ze kan niet genieten; de uitkering is te laag.
