Een 36-jarige Amsterdammer genaamd Chris heeft vaak moeite om tijdens treinreizen rust te vinden, vooral als hij met zijn bagage reist.
“Ik begrijp echt niet waarom mensen naast me komen zitten. Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.” Ondanks dit feit gaat het hem frustreren wanneer anderen toch naast hem plaatsnemen.
Voor Chris zijn treinreizen essentieel en dienen ze vaak als moment om even tot rust te komen. “Dat is mijn tijd om even bij te tanken,” legt hij uit.
Of het nu om een zakelijke reis gaat of een weekendtrip, hij waardeert de momenten in de trein om zijn gedachten op een rijtje te zetten.
Als iemand onverwachts naast hem gaat zitten, voelt het voor hem alsof zijn persoonlijke ruimte wordt geschonden.
“Het is niet alleen dat ze naast me komen zitten, het lijkt wel of ze niet doorhebben dat ik probeer aan te geven dat ik mijn rust wil.”
Chris herinnerde zich een specifieke reis naar een conferentie in Utrecht tijdens welke hij een lange dag voor de boeg had en vroeg in de trein zat om ongestoord te kunnen werken.
“Ik installeerde mezelf met mijn koffer, vol documenten en mijn laptop, en zette mijn koptelefoon op,” vertelde hij.
Echter, tot zijn grote irritatie koos een medepassagier ervoor om naast hem te zitten ondanks andere beschikbare zitplaatsen.
“Ik kon het echt niet geloven. Hebben mensen geen ogen? Die koffer ligt er niet voor niets!” Tot overmaat van ramp probeerde de man zelfs een gesprek met Chris aan te knopen, terwijl hij juist hoopte rustig te kunnen werken.
Deze ervaring frustreerde Chris enorm. “Het leek alsof die man totaal geen besef had van mijn irritatie, en dat maakte het nog ongemakkelijker,” zei hij.
Omgangsvormen in de maatschappij, zoals Chris opmerkt, trekken zijn aandacht. Hij zegt: “Het lijkt alsof iedereen tegenwoordig steeds egoïstischer wordt. Ze denken niet na over hoe hun acties anderen beïnvloeden.”
Chris herkent deze tendens niet alleen in het openbaar vervoer, maar breder in de samenleving. Hij benadrukt: “We leven in een tijd waarin iedereen maar met zijn eigen leven bezig is, maar dat betekent niet dat we de basisregels van respect voor elkaar moeten vergeten.”
Soms probeert hij met een glimlach de atmosfeer te verzachten, maar dat blijkt uitdagend te zijn. Hij zegt: “Het hangt van de situatie af.”
Chris deelt: ”Soms heb ik zin in een gesprek, maar andere dagen wil ik gewoon mijn eigen ding doen. En dat moet kunnen.”
De frustratie die Chris voelt, wordt door veel anderen in het openbaar vervoer gedeeld.
“Het lijkt wel alsof goede manieren langzaam verdwijnen. Misschien is het tijd dat we ons wat bewuster worden van onze omgeving en de signalen van anderen,” oppert hij.
“Laten we allemaal wat meer rekening houden met elkaar. Dat zou het reizen voor iedereen een stuk aangenamer maken.”
Chris sluit af met de hoop dat in de toekomst reizigers zorgzamer zullen zijn ten opzichte van elkaars ruimte en signalen, voor een meer ontspannen reis.
1. Ondanks zijn koffer naast hem, willen mensen toch naast hem zitten.
2. De frustratie groeit met de dag: ‘dat maakte het nog ongemakkelijker’
3. Zijn koffer moet het signaal geven dat de plek bezet is…. Helaas…
4. Het voelt alsof zijn persoonlijke ruimte wordt aangetast.
5. ‘Die koffer is een duidelijk teken dat ik die plek voor mezelf hou.’
