Melissa Sloan (46) valt op in de wereld van tattoos met maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen inkt op haar gezicht, wat haar tot een wandelend kunstwerk maakt.
Ondanks haar liefde voor lichaamskunst, ondervindt Melissa echter grote hindernissen bij het zoeken naar werk.
Ze is ervan overtuigd dat haar tatoeages een grote rol spelen in haar worsteling om een baan te vinden en dat er vooroordelen over tatoeages bestaan die haar kansen beperken.
Melissa begon met tatoeëren op 20-jarige leeftijd. Wat ooit een sporadische hobby was, groeide snel uit tot een verslaving. “Vanaf mijn twintigste ben ik steeds verder gegaan met tatoeëren,” aldus Melissa.
“Nu heb ik drie lagen inkt op mijn gezicht en blijf ik oude ontwerpen bedekken met nieuwe.” Haar uitgebreide collectie tatoeages is een integraal onderdeel geworden van haar identiteit.
Mensen die tatoeëren als een vorm van zelfexpressie beoefenen, hebben verschillende redenen en doelen. Eén persoon is vastbesloten om door te gaan met tatoeëren tot een bepaalde leeftijd en hoopt uiteindelijk haar hele lichaam te bedekken met kunst.
Er zijn mensen die van een eenvoudig beroep naar een creatiever pad zijn overgestapt. Een voorbeeld is Melissa, die ooit als toiletreiniger werkte. Deze baan bood haar de mogelijkheid om zelfstandig te leven en voor haar kinderen te zorgen. Helaas kwam er een einde aan deze baan.
“Er waren uitdagende momenten,” herinnert ze zich. “Ik werd afgewezen vanwege vermeende prestatieproblemen.”
”Het is onduidelijk of mijn keuze voor tattoos een factor is geweest, maar het blijft een vraag die ik me stel.”
In haar vorige positie, hoewel haar voormalige leidinggevende ook veel tatoeages had, denkt Melissa dat haar verschijning heeft geleid tot haar ontslag.
Zij heeft sindsdien moeite ondervonden bij het zoeken naar nieuw werk. “Ik heb zelfs opnieuw gesolliciteerd naar een functie als toiletreiniger in mijn buurt,” vertelt ze.
“Maar elke keer krijg ik te horen dat ze me niet willen vanwege mijn tattoos.” Deze situaties onderstrepen de beoordelingen waarmee Melissa wordt geconfronteerd.
Ondanks haar bereidheid om elke beschikbare baan aan te nemen, blijft ze vruchteloos zoeken. Naast werkproblemen, wordt Melissa ook sociaal buitengesloten door haar tatoeages.
Uit haar verhaal blijkt dat er veel negatieve reacties zijn in haar omgeving. “Er worden veel geruchten over mij verspreid in de buurt,” verduidelijkt ze. “Sommige mensen beweren dat ik nooit werk heb gehad, wat niet klopt.”
”Zelfs lokale gelegenheden zoals de kroeg en de school van mijn kinderen hebben me afgewezen. Ik ben nergens welkom, vaak vanwege hoe ik eruitzie.”
Zelfs binnen de tattoo-gemeenschap ondervindt Melissa afwijzing. “Tattoo-studios weigeren mij,” zegt ze. “Ze vinden dat ik te ver ben gegaan met mijn lichaamskunst en willen daar niet aan meewerken.”
Dit patroon van afwijzing, zowel op werkgebied als binnen de tatoeage-branche, benadrukt de obstakels die mensen met opvallende tatoeages kunnen ondervinden.
Hoewel Melissa vastbesloten is om haar passie voor tatoeages voort te zetten, blijft ze geconfronteerd worden met uitdagingen. Ze streeft ernaar om elk deel van haar huid om te toveren tot een kunstwerk.
“Mensen zeggen dat ik eruitzie als een smurf omdat mijn gezicht nu blauw is,” vertelt ze glimlachend. “Maar dat deert me niet.”
“Dit is wie ik ben en wat ik wil. Als iemand me morgen een baan aanbiedt, grijp ik die met beide handen aan, ongeacht wat het is.”
Het verhaal van Melissa Sloan werpt een licht op de relatie tussen persoonlijke keuzes, uiterlijk en hoe deze aspecten invloed hebben op werkgelegenheid en sociale acceptatie.
Ervaart Melissa, ondanks haar uitgebreide tatoeagecollectie en haar harde werk in het verleden, nog steeds moeilijkheden die van invloed zijn op zowel haar carrière als haar sociale leven.
Binnen de tattoo-wereld valt Melissa Sloan (46) op. Met een indrukwekkende verzameling van 800 tatoeages, waaronder drie lagen…
